Tot over 9000 kilometer !

Hier zit ik dan, als een verslagen hondje, te mijmeren op een hotelkamer in San José. Hoofdstad van het land dat de voorbije 3 weken een beetje mijn nieuwe thuis was geworden. Wachtend tot ze me de kamer definitief uitbonjouren. Want ik ben niet zinnens dit land één minuut vroeger te verlaten dan nodig is. Alles 'netjes' gepakt en gezakt. Het steekt nu op geen kreukelke meer of minder. Eenmaal terug thuis zullen we de schade wel opmeten. Mijn wintertenue hangt hier alvast gereed. Zelf gewassen. Niet gestreken. Geen idee wanneer ik me erin zal hijsen. Het klopt voorlopig nog niet met het beeld in mijn hoofd. En nog snel wat 110 volt door al mijn electronica jagen. Al is snelheid hier relatief. Het gaat de helft trager dan thuis. Maar 't is wel "voor niet". Nog enkel 1 wilde busrit richting luchthaven zien te overleven, en dan zit mijn missie er hier op. Wild getoeter vooral, want in het spitsuur zijn de buschauffeurs echt wel regelrechte kamikaze-piloten hier. En het lijkt hier de klokrond wel spitsuur te zijn. Dus dat wordt nog even spannend. Maar het komt wel goed. Zoals altijd.

San José is niet meteen de stad waarvoor je naar Costa Rica moet komen. Ik beken. Geen fluitende vogels of kabbelende beekjes hier. Enkel maar schreeuwende winkeliers en voortkruipende slenteraars. Slakken dus eigenlijk. U ziet : de natuur is zelfs nu niet ver weg te denken in dit land. Zelfs niet in deze heksenketel. Het is gewoon een kwestie van zigzaggen eigenlijk. In een poging zoveel mogelijk slakken te ontwijken. Een beetje zoals schaatsen dus. Maar dan op teensletsen. In een drukke winkelstad, die één grote Walmart lijkt te zijn. Met kleren, schoenen en sjakosjen van bedenkelijke kwaliteit. Niet mijn 'piece of cake'. Zoveel mag duidelijk zijn. Het maakt de pil enkel wat minder bitter om te slikken.
Maar zo is het ook allemaal een beetje begonnen eigenlijk. Een 3-tal weken geleden, in het drukke Alajuela. Iets met ronde cirkels enzo.

Nog een kleine 24 uur en zo'n 9000 km scheiden me dus van mijn échte thuis. Als een katapult van het tropisch paradijs met z'n Caraïbische muziek en sappige ananassen, naar Kerstland met z'n jinglebells en opgevulde kalkoenen. Het contrast kan haast niet groter zijn. Gewoon kwestie van een knop omdraaien wellicht. Een katapult dus. Ook al klinkt het woord boomerang nu nog heel even beter in de oren. Maar ook dát komt wel goed.

Wat mij betreft, kan ik hier nog urenlang een lofrede afsteken. Maar mijn tijd hier zit er helaas haast op. Tijd om me te focussen op de geliefden thuis. Het hoeft niet altijd me-time te zijn. Ik kan er weer voor een tijdje tegen.
In elk geval: fijn dat u met me mee wou reizen. Zonder jullie zou het wellicht niet hetzelfde geweest zijn. Om maar te zeggen : hoe een Kerst in het vooruitzicht iemand kan omtoveren tot een melancholische trien. Maar zelfs dát komt ook wel weer goed. ?

Pura Vida!
Mijn nieuw levensmotto vanaf nu.
En met deze 2 woorden is meteen alles gezegd : dankjewel, graag gedaan, hou jullie goed, & tot ziens!

"The tans will fade, but the memories will last forever"

S x

Bounty-land

Ik ben de koele bergen van Monteverde intussen ontvlucht. Koud mocht ik het wel niet noemen. Want de koudste temperatuur ooit opgemeten in Costa Rica zou 9°C zijn. Plus 9°C welteverstaan. Een woord dat dus niet in hun woordenboek voorkomt. Behalve dan misschien in de context van 'cold beers', 'cold cocktails', ... T-shirt of longsleeve dus weer ingewisseld voor het topje. En de 'toe-schoenen' voor de 'teen-schoenen'. Wat een gedoe toch altijd. En die gelukzalige smile kwam er zomaar bij. Zo moet een Belgisch gepensioneerde die gaat overwinteren in Benidorm zich wellicht ook altijd voelen. Enfin, wat een vergelijking.

De chauffage staat hier dus merkelijk en werkelijk vollen bak. En ja, ik heb intussen al vernomen van de gruwel-temperaturen in België. En nee, ik wil er echt niets meer over horen. Het lijkt misschien alsof ik jullie nu vierkant aan het uitlachen ben. En dat doe ik eigenlijk ook. Volgende week krijg ik hier toch een veelvoud van terug. Ik maak me geen illusies. Hoegenaamd niet. Terwijl jullie dus boven jullie stoof hangen met nen warme chocomelk - ik doe gewoon rustig voort - gaat het leven in globetrottersland ook gewoon verder. Weekend of niet. Ik keek naar mijn stappenteller, en zag dat het goed was. Na Quepos - Manuel Antonio, met zijn prachtige natuur (daar gáán we weer), levendige centrum en bounty-witte stranden, zijn we zopas gearriveerd in kuststadje Uvita. Voorlaatste stop. Het gaat als een wervelwind nu. Zo weinig tijd en nog zoveel te doen. Opnieuw lekker aan de Grote Oceaan. Of de Stille. Of de Pacific. Kiest u zelf maar. Allemaal één pot nat. Allemaal even nat. Maar ook allemaal even adembenemend... Eerste impressie : het lijkt hier wel de klok rond Happy Hour te zijn. Nee, ik heb geen alcoholprobleem. Nog niet.

Voorlaatste bestemming. De zo-goed-als voorlaatste lange busrit dus ook. Ik blijf fan van deze lokale bussen. En bijgevolg ook van hun lokale mensen. Zolang ze me maar vlotjes van punt A naar punt B kunnen brengen. En dat doen ze ook. Of van A naar C. Want er zijn hier niet zoveel grote wegen zoals bij ons, waardoor je heel af en toe opnieuw moet terugkeren naar het beginpunt, om van daaruit verder te reizen. Een beetje zoals bij Monopoly dus. "Ga terug naar start. U ontvangt geen geld". Het is en blijft een heerlijke vorm van reizen. Het landschap in al z'n verscheidenheid zien voorbij glijden. Fenomenaal. Ik word er zowaar haast lyrisch van. Lekker ontspannend. En spannend ook wel een beetje soms. Want als je al het geluk hebt de (juiste) busterminal of busstop te hebben gevonden, wachten je nog 2 uitdagingen: op welke bus ga ik springen, en op welk uur ga ik dat doen. De busschema's en hun bestemmingen lijken hier nog sneller te wijzigen dan het knipperen van je ogen. De vuilbak in dus met mijn luttele voorbereidingen. Ze zijn alweer lang achterhaald. Niet dat dat zozeer een probleem hoeft te zijn : één enkele blik van vertwijfeling, en je wordt als een koningin naar je troon geleid. Het handkussen en de knieval komen er nog nét niet bij. Ofwel zie ik er zo hulpeloos uit, ofwel zijn de mensen hier gewoon simpelweg zo behulpzaam en menslievend. Ik ga voor dat laatste. Wij, Belgen, hadden allang onze smartphone naar boven getoverd om er als wereldvreemde zombies naar te zitten staren. Het zal weer even wennen worden.

De uitgelezen verbroederingsplek ook - zo'n busterminal - voor gelijkgestemde zielen. Je herkent ze het best aan hun volgeladen rugzak. Wat anders. Liefst vanal nog enen van de Decathlon. Enen van het merk Quechua dus. Nog vlug even wat do's and don'ts ('donuts' volgens mijn spellingscontrole) uitwisselen, en daar gaat iedereen weer. Elk zijn eigen kant uit. Of dezelfde kant. Kan ook. Zie je geen rugzak, dan heb je hoogstwaarschijnlijk met een 'local' te maken. Die herken je dan weer het best aan de mand met kiekens die ze meezeulen. Of een microgolf. Of een zak bloem van 25 kg. Zolang het maar op de bus past, mag het mee. Een beetje zoals bij ons dus, en 'de Lijn'. Maar dan anders. Helemaal anders eigenlijk.

Bueno. Voor zover deze monoloog. Hoe gaat het nog met jullie trouwens?

S x

50 tinten groen

Mijn 'vulle pulle' shampoo is al ruim voor de helft geminderd. Hetzelfde met mijn douchegel. Ofwel ga ik zwaar over mijn dagelijkse rantsoen heen, ofwel zit ik prima op schema. Ik vrees het laatste. Mompel, mompel. De Costa-Ricaanse klok tikt dus genadeloos en razendsnel verder. Wat niet meer kan gezegd worden van het ritme waarop ik me voortbeweeg. Het helse tempo van het begin is er wat uit. Maar niks mis mee. De rugzak wordt bij elk nieuw logement met een steeds grotere vastberadenheid en nonchalance in de hoek gekegeld en ik doe al lang geen moeite meer om mijn kleren uit diezelfde rugzak te halen. We zien wel hoe ze er uit komen : hálf gerompeld of helemáál gerompeld. Wat maakt het hier uit. Eventjes met de handen wat gladstrijken - ook al haalt het geen zier uit - en we kunnen weer onder de mensen komen. Met een gladgestreken gezicht. En zo blijft alles netjes in balans.

We zijn intussen alweer een etappe verder, nl. in Monteverde. 'Groene Bergen' dus. En dat zijn ze ook wel. 50 tinten groen, als het ware. En steil. Dat ook. Maar dat heb je dan meestal weer met bergen. Maar even terug in de tijd. Vorige bestemming : La Fortuna. Met logement pal in de natuur. 890 soorten vogels zou Costa Rica tellen. Ze zijn 's nachts allemaal een liedje komen fluiten voor m'n raam. Schaapjes tellen in een volière dus. Het scheelde niet veel of ik moest mijn oordoppen operatief laten verwijderen. Maar een douche mét warm water deze keer. Lekker warm zelfs. Me happy. Een lavabo dan weer niet. Deze moest ik blijkbaar zelf meebrengen. En mijn trampoline. Die ook. Om bij de spiegel te kunnen. Inboeten op het ene, om dan te kunnen uitpakken met het andere. Zo gaat het er hier dus aan toe. Geen idee wat de architect van dit gebouw heeft bezield. Vergeten wellicht in zijn haast. Ik vermoed ook geen vogel-liefhebber.

La Fortuna, gekend van z'n fameuze hangende bruggen, warmwaterbronnen en vulkaan, El Arenal. In 1968 nog een laatste keer uitgebarsten, maar sedertdien in een diepe slaap verzonken. Ze zijn allemaal de revue gepasseerd. Ik bespaar jullie de details. In aangenaam en gevarieerd gezelschap opnieuw. Ook Miss Israël was er deze keer bij. Of dat dacht ze wellicht van zichzelf. Inclusief schminkdoos en iets talon-achtig. De perfecte uitrusting dus voor een trekking door het vochtige regenwoud. Je moet weten dat de vochtigheidsgraad van de lucht hier torenhoog is. 's Middags al perte-totale en waarschijnlijk aan haar schoonheidsslaapje toe. Terwijl de rest - halve bosjesmannen intussen - al wild om zich heen stond te trappelen om de flank van die vulkaan te beklimmen. De veters van de stevige stapschoenen nog eens extra toeknopen, snel nog een slok water door onze keel jagen, gevolgd door een stevige oerkreet. Ook Tarzan was er dus bij. En Jane. Me Jane. Lekker mistig en bijgevolg ietwat mysterieus, het traject naar de top. Jammer een beetje misschien van de foto's. En van Miss drama-queen haar half-uitgelopen geschminksel. De perfecte camouflage in een bos. Dat dan weer wel.

Volgens de shampoo en douchegel zitten we dus ruim over de helft. Dat blijven herhalen zal echt niets veranderen. Startsein om de teugels wat zelf in handen te nemen, en de georganiseerde tours en dergelijke zoetjesaan wat achter mij te laten. Er zijn grenzen. En die zijn dus bereikt. Overschreden zelfs. Ik heb het nog lang volgehouden. Maar ik ben er helemaal klaar voor. Klaar om de opgedane theorie om te zetten in de praktijk. Klaar dus voor het Nevelwoud van Monteverde - Nationaal Park nr. elvendertig. Alsof de pluimen op mijn hoofd nog niet genoeg kroezelen.

Perfect op eigen houtje te bezoeken, dat Nevelwoud, aldus mijn tijdelijke nieuwe kotbazen. Want perfect bewegwijzerde paden en volk genoeg onderweg. En prompt draaiden ze me een verrekijker en plattegrond in m'n handen. Heerlijk, dat vertrouwen. En daar ging ik dan, met mijn stoere verrekijker rond de nek, op zoek naar de vele vogeltjes. En de bloemetjes en de bijtjes. Enzo... Conclusie van de dag: méér van dat, por favor ! Benieuwd trouwens wat deze mogelijkse overdaad aan groen van de laatste tijd met een mens zal doen. Zolang ik op het einde van de rit maar niet in de Hulk verander. Of in Shrek. Stel je voor.

Bon, tijd om uit mijn pen - en voor straks - in mijn nest te kruipen. Morgen is weer vroeg dag. Verlof of geen verlof.

S x

Vervolg van de seizoensfinale

Vorige keer. In Costa Rica. Werd haar geduld nog lang op de proef gesteld? Of kwam ze vroegtijdig oog in oog te staan met een moordenaar? Of twee? Of werd ze met haar en huid opgepeuzeld door een halve nachtelijke dierentuin? U komt het zo te weten in een nieuwe aflevering van San. In Costa Rica.

Het is ruim 8u 's avonds. De nacht is al lang gevallen. Nog geen teken van leven van meneer of madam de kotbazen. En plots... Een brommer valt stil net onder mijn raam. Er wordt op mijn voordeur gebonkt. Miljaarde... Ik loer tussen mijn gordijnen en zie het silhouet van een jongeman. Hij wuift verontschuldigend en enigszins gegeneerd naar mij. Hij beweert Miguel te zijn, de eigenaar. Ik twijfel. Maar anderzijds lijkt hij onwaarschijnlijk goed op de foto's van de boekings-website. Ik trek mijn stoute flipflops aan en open de deur met een zwaai, alsof ik hem al lang verwachtte. En dat deed ik eigenlijk ook wel. Geen 2 uur, maar 5 uur lang al. 't Steekt hier duidelijk niet op een uur.
De volgende morgen. Opnieuw tumult onder mijn raam. Ik gluur opnieuw zo onopvallend mogelijk tussen mijn gordijnen. Geen brommer deze keer, maar enkele fervente vogelspotters. Niet enkel de vogels worden gespot , maar ik ook blijkbaar. Of ik geen goesting heb om vlug naar beneden te komen, want er zit daar ergens 'nen wreed schonen toekan' tussen de takken. Allez, serieus?Freaks zijn het hier. Je kan dergelijke obsessie maar enkel begrijpen als je hier al een tijdje vertoeft. Met frisse tegenzin hijs ik me, nog half in coma, in mijn kleren. Tegen de tijd dat ik beneden ben, was de vogel al lang gaan vliegen. Letterlijk dus. Gelukkig krijg ik hier dagelijks, kwestie van snel wakker te worden, een kouwe douche geserveerd. Ook letterlijk. Het is voorlopig nog steeds wachten op de eerste druppel warm water.

En nu we het toch over water hebben : tijd voor een educatieve noot. De maand december valt zo netjes tussen het regen- en het droge seizoen. In duidelijke mensentaal: het weer is er overwegend droog, heet, en plakkerig, met heel af en toe een plensbui. Zomaar, uit het niets. En die pakt dan weer even snel haar biezen of dat ze gekomen was. Voorlopig blijven de statistieken gehandhaafd. Het plakkerige weer is er, en de stortbuien ook. Die laatste gelukkig nog maar enkel moeten aanschouwen vanachter glas: het venster van de hotelkamer, het raam van de bus, of het glas van een piña colada ....

En nu we toch over piñas bezig zijn (ma : een piña is een ananas) : hier zou je er werkelijk een moord voor begaan. Of een heldhaftige wandeling van talloze kilometers over steile rotspaden en langs idyllische watervallen. Dat kan ook. Onder de schroeiende zon. Ergens ook wel een beetje moordend dus. Op zoek naar de fameuze ananas-boerderij Finca Sura. Een tip, onderweg opgevangen en onthouden. Kleinzoon Kendall, elf jaar, en mijn persoonlijke gids, stond erop een schone rijpe ananas voor me uit te zoeken. Het leek uiteindelijk ook de grootste te zijn. Weigeren had geen zin. Het kind had lijf en leden geriskeerd tussen de scherpe ananas-stekkels. Maar ik zat wel enigszins verveeld met dit monster dat maar half in mijn rugzak pastte, en dat in mijn ogen nog in geen honderd jaar rijp zou zijn, en ik moest de volgende dag alweer de bus op... Daarbovenop draaide hij me ook nog een joekel van een steen in mijn handen. Gevonden in de rivier. Voor mij. Gevolgd door een hartversmeltende kinderblik . Zoiets kan je onderweg dan toch niet wegsmijten? Daar ging ik dan. Dezelfde lijdensweg terug. Maar met een ananas en een steen rijker. Een paar uur later bleef nog enkel de steen over. De ananas bleek uiteindelijk superrijp en dus etensklaar. Vretensklaar in mijn geval.

Zo. Voor zover deze onverwacht vroege nieuwe editie vanuit mijn nieuwe verblijfplaats Arenal La Fortuna. Ik wens u nog wat geduld toe voor het vervolg hierop.

S x

A walk in the park

Costa Rica ligt dicht in de buurt van de evenaar. Is dit erg? Welnee, helemaal niet. Ik moest het gewoon even kwijt. Maar wat betekent dit nu? Welja, dat betekent gewoon dat het aantal uren donker en licht netjes verdeeld zijn. Concreet : om 6u is het al klaarlichten dag, en twaalf uur later is datzelfde licht alweer uit. Beetje vroeg donker dus naar mijn goesting. Niets speciaals misschien, zo gaat het er bij jullie nu ook min of meer aan toe. Alleen, eens heel even dat tikkeltje langer uitslapen gaat dus niet samen met deze nieuwe - en relatief korte - dagindeling. Toch zeker niet als je er hier alles wil uithalen wat er in zit. En zo kan het gebeuren dat je om zes uur 's morgens al braafjes aan het peddelen bent. In een kanootje. Op een rivier. Zo ergens te velde. Genietend van het ontwaken van de natuur. En zelf ook nog een beetje wakker worden, uiteraard. Met fluitende vogeltjes en ritselende bladeren als achtergrondmuziek. Zo zen als het maar zijn kan. Op reis gaan kan soms gekke dingen doen met een mens. O ja. Want ik zie mezelf niet meteen hetzelfde doen op de Brugse reien... Zo'n ochtelijk kano-tochtje doe je uiteraard niet alleen. Samen met nog 2 Belgen, 2 Duitsers, 2 Spanjaarden en 2 Fransmannen. Het zou bijna het begin van een mop kunnen zijn. En onder begeleiding ook natuurlijk. Want je weet maar nooit welke zwemmende monsters je onderweg tegen je peddels krijgt. Vliegende monsters zijn er in elk geval in overvloed. Maar ik was op voorhand verwittigd, en dus ook goed voorbereid : gewoon muggenspray kopen met héééél vééél DEEEEEET, zeiden ze. En ze hadden zowaar gelijk: ze gunnen me geen blik, die vrouwelijke muggen. Een flinke knauw in mijn zelfvertrouwen. U kon het al raden. (Hopelijk krijg ik geen spijt van deze woorden).

Nog zoiets: bij het opstaan check je best eens je schoenen. Gewoon even ondersteboven kieperen. Just in case er 's nachts kobben in gekropen zijn. Wat een beestenboel hier, zeg !

Trouwens, 't is niet omdat het al zo vroeg stikdonker is, dat de werkdag er voor mij sowieso al even vroeg op zit. Het leven van een reiziger kent echt wel geen rust. Niet om 18u languit in de zetel naar Blokken zien dus. Of naar Thuis. Of Familie. Niks van dat alles. Ze weten hier wel altijd iets te verzinnen om het enigszins spannend te houden. Als de dag hier nacht geworden is, dan trek je hier simpelweg je caoutchou-botten aan, pak je je pille-lamp, dompel je je nog even onder in een badje van muggenspray, en trek je vervolgens de nacht in voor een wandeling in het park. A walk in the park dus. Het mag en kan hier allemaal. Als een leger soldaten, uitgestuurd op één of andere geheime missie. Op zoek naar nachtelijke spinnen. En nachtelijke kikkers. En nachtelijke slangen enzo. Welja, iemand moet het doen.

Even voor u samengevat: Tortuguero is danig in de smaak gevallen. Het leek wel een stukje Jamaica binnen Costa Rica. Je weet wel, met zo'n sfeertje van 'Yo, peace, man'. 'No woman, no cry, man'. En zo zag het er ergens ook wel uit. Eén van de vele Nationale Parken die de komende weken nog de revue zullen passeren. Want wellicht volgen er nog wel enkele. Ik gebruik bewust een hoofdletter, want het respect voor de natuur is hier echt wel immens. Ondertussen ben ik trouwens al op mijn 3de bestemming : Puerto Viejo de Sarapiquí. U volgt maar mee op de kaart. Vroeger gearriveerd dan voorzien, dankzij de vriendelijke lift van 2 Antwerpenaren die hier met de auto op tour zijn. Met als gevolg dat ik hier in een leeg huis aankom. De buurvrouw heeft me zopas de sleutel in mijn handen gedraaid en nog vluchtig iets tussen haar 2 resterende tanden gepreveld. Iets met "2 uur". Dus de kotmadam en haar meneer zullen hier ofwel óver 2 uur zijn. Ofwel óm 2 uur. En 't Is nu iets na drieën. Ik hoop dus op het eerste. Want 't is hier écht wel vroeg donker... En stil ook. En al dat geritsel buiten. En al die andere 'rustgevende' natuurgeluiden. Enfin. En zo heb ik het kot nog even voor mij alleen. 'k Wist trouwens niet eens dat ik een hele studio-annex-keuken geboekt had? 'k Zal in afwachting dan maar met het eten beginnen, zeker? Kwestie dat iemand de ménage hier wat draaiende houdt. En oe wist nog in jullie ménage, eigenlijk? Ook allemaal druk-druk-druk? Fijn weekend in elk geval, en remember : vóór je het goed en wel beseft is het alweer maandag slash werkdag. Moehaha !

S x

Bienvenidos in la Pura Vida !

Die ochtend. In Brugge. ' t Is hondenweer buiten. Op een doordeweekse zondag zou ik nog wel een paar keer ongegeneerd 'gesnoozed' hebben. Of me nog ne keer als een mummie opnieuw in mijn donsdeken gewenteld hebben. Of misschiens zelfs wel mijn 'pulle' opnieuw opgewarmd hebben... Kortom, the whole shebang. Behalve die zondag. In Brugge. Want de motivatie om zo snel mogelijk dit kwakkelweer in te wisselen voor m'n 2de zomer van dit jaar, was zelden zo groot. Vier uur 's morgens of niet. Zondag of niet. Nie trunten. Een wekker had ik trouwens niet nodig. Veel slapen doet een mens sowieso niet the-night-before. Je zou denken dat het went, maar toch maalde er weer van alles door mijn kop. Geen idee waarom. Om kierewiet van te worden. Maar bon, dat slapen, dat komt later nog wel eens van pas. Geen paniek. In de vlieger bijvoorbeeld. Eerst een mini-vluchtje richting Zurich. Het vermelden haast niet waard. Maar stipter dan stipt. Dat dan weer wel. We zijn niet voor niets in Zwitserland. Gevolgd door het betere - en al even klokvaste - werk : een vliegmarathon van nog zo’n 12u.

En nu we toch aan het tellen en rekenen zijn : zo’n zestien uur later zijn we waar we ‘wouden’ zijn: in Alajuela, de 2 ^de grootste stad naast (ook letterlijk) hoofdstad San José – de suburbs, zeg maar. Kleine vreugdedans aan de bagageband bij het zien van de rugzak die als een kwispelend hondje al rondjes voor me aan het draaien was. Geen herhaling van de Chinese editie dus, met vertraagde en nagestuurde bagage. Ik ben er niet rouwig om. En een tweede vreugdedansje zowaar bij het verlaten van de luchthaven: wat is het hier lekker warm, zeg! De wintertenue die in de airco-vlieger ozo-welkom was, was er echt wel even te veel aan. “Indien mogelijk, maak rechtsomkeer !” Zo zou mijn GPS-madam alvast zeggen. Schreeuwen eigenlijk. Snel dus nog even de WC’s opzoeken. Los baños vanaf nu. En lange broek, fleece en vest worden zonder genade in de rugzak gestampt. Hopelijk voor lang. Om tenslotte soulmates Flip & Flop uit hun hachelijke positie te bevrijden. Iedereen content dus. "En ze tjokte dartel als een veulen weer naar buiten".

We zijn dus gearriveerd in Pura Vida. Want zo wordt dit land en hun onderdanen ook wel omschreven. Alles hier eigenlijk. Puur genieten moet het dus worden. Net geen drie weken lang. Voor een city-tripje hoef je hier niet persé te zijn. Zoveel is alvast duidelijk na één dag. Gezellig stadje, Alajuela, dat wel. Klein ook. Koddig zelfs. Maar zoals een stad wel altijd en overal is : met het onvermijdelijke drukke verkeer. Dag en nacht. De klok rond. Maar veel meer dan een noodzakelijke tussenstop is het hier toch niet echt. Tijd dus om de natuur in te trekken. Want dat is Costa Rica echt wel : één brok natuur. Met tal van Nationale Parken, watervallekes en vulkanen enzo. Slapende vulkanen, welteverstaan. No worries. Mooie vooruitzichten. En uitzichten wellicht ook. Morgen begint het dus écht. Het gaat richting Tortuguero. Nationaal Park nr. 1 op de todo-lijst. Ik zal dus tegen-wijzer-zin reizen. Lekker tegentjok dus. Zo hebben we het graag. De puzzel om er te geraken is alvast gelegd. Ik heb mijn huiswerk vandaag netjes gemaakt. Ook dat hoort erbij. Een paar bussen (vier eigenlijk) gevolgd door een boot zouden me er moeten brengen. Ik spreek voorlopig nog even in de voorwaardelijke zin... Benieuwd hoe ‘smooth’ dit parcours zal verlopen. Redelijk hobbelig, vermoed ik. De wegen zijn hier niet bepaald van Westers allooi. Noch wat kwaliteit, noch wat kwantiteit betreft. Maar geen mens die ervan wakker ligt. En ik al helemaal niet.

Zo, tijd om een kaarsje aan te steken – jawel, zus - kerken genoeg hier. Voor jou ook een grote dag morgen. Het komt allemaal wel goed. Daar gaan we gewoon van uit. Toch?

Uw-reisreporter-ter-plaatse,

S x

Welkom op mijn Reisblog!

Amigas en -gos,

Jawel, u kon het uit de naam van m’n blog al afleiden : ik mag weer lekker en naar hartenlust Spaans brabbelen de eerstvolgende weken. En u, wel u mag met z’n allen met me meereizen. Via deze blog welteverstaan, naar het Centraal-Amerikaanse land Costa Rica dan nog wel. Welkom trouwens aan de nieuwe lezers!

Costa Rica dus. Volgens Google Translate vrij vertaald als ‘Rijke Kust’. Niet dat ik verwacht dat het strand er bezaaid zal zijn met goudklompen en ik steenrijk naar huis zal komen. Maar dat het ‘verrijkend’ zal zijn, dat hoop ik dan weer wel. Da’s althans mijn doel. Dat andere streefdoel, om van elke letter van het alfabet ooit een land te bezoeken, dat zit er voorlopig dan weer niet in. Voor de 3^de opeenvolgende keer al – na Cuba in 2016 en China vorig jaar – zet ik m’n joker nogmaals in op de letter C. We keren dus weer even terug in de tijd. Zeven tijdszones dan nog wel. Voldoende om in een totaal andere wereld te komen. Tenminste als ik alle ‘boekskes’ mag geloven. En ik geloof ze zowaar.

Geen Chinees dus dat echt-wel Chinees was voor mij. Geen geschreeuw in vertaal-apps en Babylonische spraakverwarringen. Geen onhandig geworstel met stokskes om de tafel uiteindelijk met nog grotere honger te moeten verlaten. Geen overdaad aan instant-noodles op een bedje van hond of kat (ik wil het niet weten). Geen stiekeme fotosessies van die vreemde blanke vrouw uit planeet België. En ook geen ziekelijk-belachelijk-stipte treinen of bussen. Maar vooral, en voor mij niet onbelangrijk : geen tot-in-de-puntjes-uitgestippeld-parcours, maar weer eens lekker à l’improviste de wijde wereld intrekken. Halleluja! Het werd tijd.

We zien dus wel welke kant het uitgaat. Niet dat er zoveel keuze is. Costa Rica is vrij compact. Geen ellenlange verplaatsingen dus waar al te veel kostbare tijd in zal kruipen. Dat hoop ik althans. Begin- en eindpunt is alvast hetzelfde : hoofdstad San José. Niet dat ik van plan ben 3 weken ter plaatse te blijven trappelen. Want stilstaan is achteruit gaan. En achteruitgaan… welja, dat ziet er ook niet bepaald uit.

Op de 7^de dag rustte God uit. Las ik ook in één of ander 'boek'. Maar ik ben God niet. Zondag 2 december is het dus zover. Nog wat kleine voorbereidingen en ik ben er klaar voor: de rugzak is in gedachten al gemaakt. Nu nog in het echt. En mijn fonkelnieuw paspoort schreeuwt naar zijn eerste stempel. En voor de rest : licht gepakt en gezakt. The big escape wordt het van die ozo-hatelijke kerstdrukte. En ook geen zorgen om een dreigend stroomtekort. Al weet je daar natuurlijk nooit. Houden jullie de kaarsjes alvast maar in aanslag. En steek er zo nu en dan eentje aan. Niet zozeer voor mij. Maar voor de zus misschien wel. Voor de trouwe lezers beter gekend als ‘jezus’ (maar dan deze van mij). De arme stakker moet op 4 december met haar pootje onder het mes. Gevolgd door enkele weken verplichte relax en nietsdoenerij. Geen evidentie voor zo'n bezige bij en moederkloek. Verplicht chillen voor de ene, en vrijwillig tjoolen voor de andere dus. En zo blijft alles netjes verdeeld.

Zo. Ik ben bijna uitverteld. Voor nu althans. Rest me nog af te sluiten met de traditionele praktische afspraak: Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom. Of onderaan. Of bovenaan. Zoek het zelf maar uit.

Tot over enkele dagen – live vanuit la Pura Vida ! Olé !

S x

Leuk dat je met me meereist!