Amigas en -gos,

Jawel, u kon het uit de naam van m’n blog al afleiden : ik mag weer lekker en naar hartenlust Spaans brabbelen de eerstvolgende weken. En u, wel u mag met z’n allen met me meereizen. Via deze blog welteverstaan, naar het Centraal-Amerikaanse land Costa Rica dan nog wel. Welkom trouwens aan de nieuwe lezers!

Costa Rica dus. Volgens Google Translate vrij vertaald als ‘Rijke Kust’. Niet dat ik verwacht dat het strand er bezaaid zal zijn met goudklompen en ik steenrijk naar huis zal komen. Maar dat het ‘verrijkend’ zal zijn, dat hoop ik dan weer wel. Da’s althans mijn doel. Dat andere streefdoel, om van elke letter van het alfabet ooit een land te bezoeken, dat zit er voorlopig dan weer niet in. Voor de 3^de opeenvolgende keer al – na Cuba in 2016 en China vorig jaar – zet ik m’n joker nogmaals in op de letter C. We keren dus weer even terug in de tijd. Zeven tijdszones dan nog wel. Voldoende om in een totaal andere wereld te komen. Tenminste als ik alle ‘boekskes’ mag geloven. En ik geloof ze zowaar.

Geen Chinees dus dat echt-wel Chinees was voor mij. Geen geschreeuw in vertaal-apps en Babylonische spraakverwarringen. Geen onhandig geworstel met stokskes om de tafel uiteindelijk met nog grotere honger te moeten verlaten. Geen overdaad aan instant-noodles op een bedje van hond of kat (ik wil het niet weten). Geen stiekeme fotosessies van die vreemde blanke vrouw uit planeet België. En ook geen ziekelijk-belachelijk-stipte treinen of bussen. Maar vooral, en voor mij niet onbelangrijk : geen tot-in-de-puntjes-uitgestippeld-parcours, maar weer eens lekker à l’improviste de wijde wereld intrekken. Halleluja! Het werd tijd.

We zien dus wel welke kant het uitgaat. Niet dat er zoveel keuze is. Costa Rica is vrij compact. Geen ellenlange verplaatsingen dus waar al te veel kostbare tijd in zal kruipen. Dat hoop ik althans. Begin- en eindpunt is alvast hetzelfde : hoofdstad San José. Niet dat ik van plan ben 3 weken ter plaatse te blijven trappelen. Want stilstaan is achteruit gaan. En achteruitgaan… welja, dat ziet er ook niet bepaald uit.

Op de 7^de dag rustte God uit. Las ik ook in één of ander 'boek'. Maar ik ben God niet. Zondag 2 december is het dus zover. Nog wat kleine voorbereidingen en ik ben er klaar voor: de rugzak is in gedachten al gemaakt. Nu nog in het echt. En mijn fonkelnieuw paspoort schreeuwt naar zijn eerste stempel. En voor de rest : licht gepakt en gezakt. The big escape wordt het van die ozo-hatelijke kerstdrukte. En ook geen zorgen om een dreigend stroomtekort. Al weet je daar natuurlijk nooit. Houden jullie de kaarsjes alvast maar in aanslag. En steek er zo nu en dan eentje aan. Niet zozeer voor mij. Maar voor de zus misschien wel. Voor de trouwe lezers beter gekend als ‘jezus’ (maar dan deze van mij). De arme stakker moet op 4 december met haar pootje onder het mes. Gevolgd door enkele weken verplichte relax en nietsdoenerij. Geen evidentie voor zo'n bezige bij en moederkloek. Verplicht chillen voor de ene, en vrijwillig tjoolen voor de andere dus. En zo blijft alles netjes verdeeld.

Zo. Ik ben bijna uitverteld. Voor nu althans. Rest me nog af te sluiten met de traditionele praktische afspraak: Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom. Of onderaan. Of bovenaan. Zoek het zelf maar uit.

Tot over enkele dagen – live vanuit la Pura Vida ! Olé !

S x

Leuk dat je met me meereist!