Hier zit ik dan, als een verslagen hondje, te mijmeren op een hotelkamer in San José. Hoofdstad van het land dat de voorbije 3 weken een beetje mijn nieuwe thuis was geworden. Wachtend tot ze me de kamer definitief uitbonjouren. Want ik ben niet zinnens dit land één minuut vroeger te verlaten dan nodig is. Alles 'netjes' gepakt en gezakt. Het steekt nu op geen kreukelke meer of minder. Eenmaal terug thuis zullen we de schade wel opmeten. Mijn wintertenue hangt hier alvast gereed. Zelf gewassen. Niet gestreken. Geen idee wanneer ik me erin zal hijsen. Het klopt voorlopig nog niet met het beeld in mijn hoofd. En nog snel wat 110 volt door al mijn electronica jagen. Al is snelheid hier relatief. Het gaat de helft trager dan thuis. Maar 't is wel "voor niet". Nog enkel 1 wilde busrit richting luchthaven zien te overleven, en dan zit mijn missie er hier op. Wild getoeter vooral, want in het spitsuur zijn de buschauffeurs echt wel regelrechte kamikaze-piloten hier. En het lijkt hier de klokrond wel spitsuur te zijn. Dus dat wordt nog even spannend. Maar het komt wel goed. Zoals altijd.

San José is niet meteen de stad waarvoor je naar Costa Rica moet komen. Ik beken. Geen fluitende vogels of kabbelende beekjes hier. Enkel maar schreeuwende winkeliers en voortkruipende slenteraars. Slakken dus eigenlijk. U ziet : de natuur is zelfs nu niet ver weg te denken in dit land. Zelfs niet in deze heksenketel. Het is gewoon een kwestie van zigzaggen eigenlijk. In een poging zoveel mogelijk slakken te ontwijken. Een beetje zoals schaatsen dus. Maar dan op teensletsen. In een drukke winkelstad, die één grote Walmart lijkt te zijn. Met kleren, schoenen en sjakosjen van bedenkelijke kwaliteit. Niet mijn 'piece of cake'. Zoveel mag duidelijk zijn. Het maakt de pil enkel wat minder bitter om te slikken.
Maar zo is het ook allemaal een beetje begonnen eigenlijk. Een 3-tal weken geleden, in het drukke Alajuela. Iets met ronde cirkels enzo.

Nog een kleine 24 uur en zo'n 9000 km scheiden me dus van mijn échte thuis. Als een katapult van het tropisch paradijs met z'n Caraïbische muziek en sappige ananassen, naar Kerstland met z'n jinglebells en opgevulde kalkoenen. Het contrast kan haast niet groter zijn. Gewoon kwestie van een knop omdraaien wellicht. Een katapult dus. Ook al klinkt het woord boomerang nu nog heel even beter in de oren. Maar ook dát komt wel goed.

Wat mij betreft, kan ik hier nog urenlang een lofrede afsteken. Maar mijn tijd hier zit er helaas haast op. Tijd om me te focussen op de geliefden thuis. Het hoeft niet altijd me-time te zijn. Ik kan er weer voor een tijdje tegen.
In elk geval: fijn dat u met me mee wou reizen. Zonder jullie zou het wellicht niet hetzelfde geweest zijn. Om maar te zeggen : hoe een Kerst in het vooruitzicht iemand kan omtoveren tot een melancholische trien. Maar zelfs dát komt ook wel weer goed. ?

Pura Vida!
Mijn nieuw levensmotto vanaf nu.
En met deze 2 woorden is meteen alles gezegd : dankjewel, graag gedaan, hou jullie goed, & tot ziens!

"The tans will fade, but the memories will last forever"

S x