Vorige keer. In Costa Rica. Werd haar geduld nog lang op de proef gesteld? Of kwam ze vroegtijdig oog in oog te staan met een moordenaar? Of twee? Of werd ze met haar en huid opgepeuzeld door een halve nachtelijke dierentuin? U komt het zo te weten in een nieuwe aflevering van San. In Costa Rica.

Het is ruim 8u 's avonds. De nacht is al lang gevallen. Nog geen teken van leven van meneer of madam de kotbazen. En plots... Een brommer valt stil net onder mijn raam. Er wordt op mijn voordeur gebonkt. Miljaarde... Ik loer tussen mijn gordijnen en zie het silhouet van een jongeman. Hij wuift verontschuldigend en enigszins gegeneerd naar mij. Hij beweert Miguel te zijn, de eigenaar. Ik twijfel. Maar anderzijds lijkt hij onwaarschijnlijk goed op de foto's van de boekings-website. Ik trek mijn stoute flipflops aan en open de deur met een zwaai, alsof ik hem al lang verwachtte. En dat deed ik eigenlijk ook wel. Geen 2 uur, maar 5 uur lang al. 't Steekt hier duidelijk niet op een uur.
De volgende morgen. Opnieuw tumult onder mijn raam. Ik gluur opnieuw zo onopvallend mogelijk tussen mijn gordijnen. Geen brommer deze keer, maar enkele fervente vogelspotters. Niet enkel de vogels worden gespot , maar ik ook blijkbaar. Of ik geen goesting heb om vlug naar beneden te komen, want er zit daar ergens 'nen wreed schonen toekan' tussen de takken. Allez, serieus?Freaks zijn het hier. Je kan dergelijke obsessie maar enkel begrijpen als je hier al een tijdje vertoeft. Met frisse tegenzin hijs ik me, nog half in coma, in mijn kleren. Tegen de tijd dat ik beneden ben, was de vogel al lang gaan vliegen. Letterlijk dus. Gelukkig krijg ik hier dagelijks, kwestie van snel wakker te worden, een kouwe douche geserveerd. Ook letterlijk. Het is voorlopig nog steeds wachten op de eerste druppel warm water.

En nu we het toch over water hebben : tijd voor een educatieve noot. De maand december valt zo netjes tussen het regen- en het droge seizoen. In duidelijke mensentaal: het weer is er overwegend droog, heet, en plakkerig, met heel af en toe een plensbui. Zomaar, uit het niets. En die pakt dan weer even snel haar biezen of dat ze gekomen was. Voorlopig blijven de statistieken gehandhaafd. Het plakkerige weer is er, en de stortbuien ook. Die laatste gelukkig nog maar enkel moeten aanschouwen vanachter glas: het venster van de hotelkamer, het raam van de bus, of het glas van een piña colada ....

En nu we toch over piñas bezig zijn (ma : een piña is een ananas) : hier zou je er werkelijk een moord voor begaan. Of een heldhaftige wandeling van talloze kilometers over steile rotspaden en langs idyllische watervallen. Dat kan ook. Onder de schroeiende zon. Ergens ook wel een beetje moordend dus. Op zoek naar de fameuze ananas-boerderij Finca Sura. Een tip, onderweg opgevangen en onthouden. Kleinzoon Kendall, elf jaar, en mijn persoonlijke gids, stond erop een schone rijpe ananas voor me uit te zoeken. Het leek uiteindelijk ook de grootste te zijn. Weigeren had geen zin. Het kind had lijf en leden geriskeerd tussen de scherpe ananas-stekkels. Maar ik zat wel enigszins verveeld met dit monster dat maar half in mijn rugzak pastte, en dat in mijn ogen nog in geen honderd jaar rijp zou zijn, en ik moest de volgende dag alweer de bus op... Daarbovenop draaide hij me ook nog een joekel van een steen in mijn handen. Gevonden in de rivier. Voor mij. Gevolgd door een hartversmeltende kinderblik . Zoiets kan je onderweg dan toch niet wegsmijten? Daar ging ik dan. Dezelfde lijdensweg terug. Maar met een ananas en een steen rijker. Een paar uur later bleef nog enkel de steen over. De ananas bleek uiteindelijk superrijp en dus etensklaar. Vretensklaar in mijn geval.

Zo. Voor zover deze onverwacht vroege nieuwe editie vanuit mijn nieuwe verblijfplaats Arenal La Fortuna. Ik wens u nog wat geduld toe voor het vervolg hierop.

S x