Die ochtend. In Brugge. ' t Is hondenweer buiten. Op een doordeweekse zondag zou ik nog wel een paar keer ongegeneerd 'gesnoozed' hebben. Of me nog ne keer als een mummie opnieuw in mijn donsdeken gewenteld hebben. Of misschiens zelfs wel mijn 'pulle' opnieuw opgewarmd hebben... Kortom, the whole shebang. Behalve die zondag. In Brugge. Want de motivatie om zo snel mogelijk dit kwakkelweer in te wisselen voor m'n 2de zomer van dit jaar, was zelden zo groot. Vier uur 's morgens of niet. Zondag of niet. Nie trunten. Een wekker had ik trouwens niet nodig. Veel slapen doet een mens sowieso niet the-night-before. Je zou denken dat het went, maar toch maalde er weer van alles door mijn kop. Geen idee waarom. Om kierewiet van te worden. Maar bon, dat slapen, dat komt later nog wel eens van pas. Geen paniek. In de vlieger bijvoorbeeld. Eerst een mini-vluchtje richting Zurich. Het vermelden haast niet waard. Maar stipter dan stipt. Dat dan weer wel. We zijn niet voor niets in Zwitserland. Gevolgd door het betere - en al even klokvaste - werk : een vliegmarathon van nog zo’n 12u.

En nu we toch aan het tellen en rekenen zijn : zo’n zestien uur later zijn we waar we ‘wouden’ zijn: in Alajuela, de 2 ^de grootste stad naast (ook letterlijk) hoofdstad San José – de suburbs, zeg maar. Kleine vreugdedans aan de bagageband bij het zien van de rugzak die als een kwispelend hondje al rondjes voor me aan het draaien was. Geen herhaling van de Chinese editie dus, met vertraagde en nagestuurde bagage. Ik ben er niet rouwig om. En een tweede vreugdedansje zowaar bij het verlaten van de luchthaven: wat is het hier lekker warm, zeg! De wintertenue die in de airco-vlieger ozo-welkom was, was er echt wel even te veel aan. “Indien mogelijk, maak rechtsomkeer !” Zo zou mijn GPS-madam alvast zeggen. Schreeuwen eigenlijk. Snel dus nog even de WC’s opzoeken. Los baños vanaf nu. En lange broek, fleece en vest worden zonder genade in de rugzak gestampt. Hopelijk voor lang. Om tenslotte soulmates Flip & Flop uit hun hachelijke positie te bevrijden. Iedereen content dus. "En ze tjokte dartel als een veulen weer naar buiten".

We zijn dus gearriveerd in Pura Vida. Want zo wordt dit land en hun onderdanen ook wel omschreven. Alles hier eigenlijk. Puur genieten moet het dus worden. Net geen drie weken lang. Voor een city-tripje hoef je hier niet persé te zijn. Zoveel is alvast duidelijk na één dag. Gezellig stadje, Alajuela, dat wel. Klein ook. Koddig zelfs. Maar zoals een stad wel altijd en overal is : met het onvermijdelijke drukke verkeer. Dag en nacht. De klok rond. Maar veel meer dan een noodzakelijke tussenstop is het hier toch niet echt. Tijd dus om de natuur in te trekken. Want dat is Costa Rica echt wel : één brok natuur. Met tal van Nationale Parken, watervallekes en vulkanen enzo. Slapende vulkanen, welteverstaan. No worries. Mooie vooruitzichten. En uitzichten wellicht ook. Morgen begint het dus écht. Het gaat richting Tortuguero. Nationaal Park nr. 1 op de todo-lijst. Ik zal dus tegen-wijzer-zin reizen. Lekker tegentjok dus. Zo hebben we het graag. De puzzel om er te geraken is alvast gelegd. Ik heb mijn huiswerk vandaag netjes gemaakt. Ook dat hoort erbij. Een paar bussen (vier eigenlijk) gevolgd door een boot zouden me er moeten brengen. Ik spreek voorlopig nog even in de voorwaardelijke zin... Benieuwd hoe ‘smooth’ dit parcours zal verlopen. Redelijk hobbelig, vermoed ik. De wegen zijn hier niet bepaald van Westers allooi. Noch wat kwaliteit, noch wat kwantiteit betreft. Maar geen mens die ervan wakker ligt. En ik al helemaal niet.

Zo, tijd om een kaarsje aan te steken – jawel, zus - kerken genoeg hier. Voor jou ook een grote dag morgen. Het komt allemaal wel goed. Daar gaan we gewoon van uit. Toch?

Uw-reisreporter-ter-plaatse,

S x