Mijn 'vulle pulle' shampoo is al ruim voor de helft geminderd. Hetzelfde met mijn douchegel. Ofwel ga ik zwaar over mijn dagelijkse rantsoen heen, ofwel zit ik prima op schema. Ik vrees het laatste. Mompel, mompel. De Costa-Ricaanse klok tikt dus genadeloos en razendsnel verder. Wat niet meer kan gezegd worden van het ritme waarop ik me voortbeweeg. Het helse tempo van het begin is er wat uit. Maar niks mis mee. De rugzak wordt bij elk nieuw logement met een steeds grotere vastberadenheid en nonchalance in de hoek gekegeld en ik doe al lang geen moeite meer om mijn kleren uit diezelfde rugzak te halen. We zien wel hoe ze er uit komen : hálf gerompeld of helemáál gerompeld. Wat maakt het hier uit. Eventjes met de handen wat gladstrijken - ook al haalt het geen zier uit - en we kunnen weer onder de mensen komen. Met een gladgestreken gezicht. En zo blijft alles netjes in balans.

We zijn intussen alweer een etappe verder, nl. in Monteverde. 'Groene Bergen' dus. En dat zijn ze ook wel. 50 tinten groen, als het ware. En steil. Dat ook. Maar dat heb je dan meestal weer met bergen. Maar even terug in de tijd. Vorige bestemming : La Fortuna. Met logement pal in de natuur. 890 soorten vogels zou Costa Rica tellen. Ze zijn 's nachts allemaal een liedje komen fluiten voor m'n raam. Schaapjes tellen in een volière dus. Het scheelde niet veel of ik moest mijn oordoppen operatief laten verwijderen. Maar een douche mét warm water deze keer. Lekker warm zelfs. Me happy. Een lavabo dan weer niet. Deze moest ik blijkbaar zelf meebrengen. En mijn trampoline. Die ook. Om bij de spiegel te kunnen. Inboeten op het ene, om dan te kunnen uitpakken met het andere. Zo gaat het er hier dus aan toe. Geen idee wat de architect van dit gebouw heeft bezield. Vergeten wellicht in zijn haast. Ik vermoed ook geen vogel-liefhebber.

La Fortuna, gekend van z'n fameuze hangende bruggen, warmwaterbronnen en vulkaan, El Arenal. In 1968 nog een laatste keer uitgebarsten, maar sedertdien in een diepe slaap verzonken. Ze zijn allemaal de revue gepasseerd. Ik bespaar jullie de details. In aangenaam en gevarieerd gezelschap opnieuw. Ook Miss Israël was er deze keer bij. Of dat dacht ze wellicht van zichzelf. Inclusief schminkdoos en iets talon-achtig. De perfecte uitrusting dus voor een trekking door het vochtige regenwoud. Je moet weten dat de vochtigheidsgraad van de lucht hier torenhoog is. 's Middags al perte-totale en waarschijnlijk aan haar schoonheidsslaapje toe. Terwijl de rest - halve bosjesmannen intussen - al wild om zich heen stond te trappelen om de flank van die vulkaan te beklimmen. De veters van de stevige stapschoenen nog eens extra toeknopen, snel nog een slok water door onze keel jagen, gevolgd door een stevige oerkreet. Ook Tarzan was er dus bij. En Jane. Me Jane. Lekker mistig en bijgevolg ietwat mysterieus, het traject naar de top. Jammer een beetje misschien van de foto's. En van Miss drama-queen haar half-uitgelopen geschminksel. De perfecte camouflage in een bos. Dat dan weer wel.

Volgens de shampoo en douchegel zitten we dus ruim over de helft. Dat blijven herhalen zal echt niets veranderen. Startsein om de teugels wat zelf in handen te nemen, en de georganiseerde tours en dergelijke zoetjesaan wat achter mij te laten. Er zijn grenzen. En die zijn dus bereikt. Overschreden zelfs. Ik heb het nog lang volgehouden. Maar ik ben er helemaal klaar voor. Klaar om de opgedane theorie om te zetten in de praktijk. Klaar dus voor het Nevelwoud van Monteverde - Nationaal Park nr. elvendertig. Alsof de pluimen op mijn hoofd nog niet genoeg kroezelen.

Perfect op eigen houtje te bezoeken, dat Nevelwoud, aldus mijn tijdelijke nieuwe kotbazen. Want perfect bewegwijzerde paden en volk genoeg onderweg. En prompt draaiden ze me een verrekijker en plattegrond in m'n handen. Heerlijk, dat vertrouwen. En daar ging ik dan, met mijn stoere verrekijker rond de nek, op zoek naar de vele vogeltjes. En de bloemetjes en de bijtjes. Enzo... Conclusie van de dag: méér van dat, por favor ! Benieuwd trouwens wat deze mogelijkse overdaad aan groen van de laatste tijd met een mens zal doen. Zolang ik op het einde van de rit maar niet in de Hulk verander. Of in Shrek. Stel je voor.

Bon, tijd om uit mijn pen - en voor straks - in mijn nest te kruipen. Morgen is weer vroeg dag. Verlof of geen verlof.

S x